Nog verder naar het westen, verder dan het uiterste
westpuntje van Frankrijk, een kilometer of tien voorbij île de Sein, ligt een
eenzame vuurtoren midden in de oceaan: Ar men, Bretons voor De Rots. Veertien
jaar duurde het, voordat de mannen hem hadden vastgeschroefd op de rots
waarnaar hij vernoemd werd. Ze konden alleen werken bij goed weer. Het
rotsplateau onder water, de Chaussée de Sein, was te verraderlijk. Daarom moest
er ook een vuurtoren komen. In 1881 werd hij in gebruik genomen.
Vuurtorens op land zijn de hemel. Vuurtorens op een eiland
het vagevuur. De vuurtorens middenin zee zijn de hel. Ar men werd l’enfer des enfers genoemd. De hel der
hellen. Niets dan wind en water om je heen, slechts enkele vierkante meters om
op te leven. Alle ruimte, en tegelijk het grote niets. Een toren, met de gulzige tong van de zee eromheen gekruld, omringd door schuim. Schrijver Jean-Pierre Abraham
woonde er vier jaar en schreef er een boek over. “Ik woon in een boom” schreef
hij, “en de zee is het ruisend gebladerte.”
 |
| Jean Guichard - Phare d'Ar-men lors d'une tempête |
Tot afgrijzen van zijn collega-wachters koos Jean-Pierre
Abraham soms vrijwillig voor een extra dienst. Hij luisterde naar de geluiden
van de zee, hij voelde de deining, rook wanneer er mist op kwam zetten. Tijdens
zijn pauzes op het eiland Sein voelde hij zich verloren. Op Ar men, met de
kolkende oceaan om zich heen, het voortdurende dreunen van de golven in de diepte, was hij gelukkig.
 |
| Charles Marion -
Vision apocalyptique à Ar Men
|
Hier een filmpje, waarin je de tocht van Sein naar Ar men
kunt zien, en de schrijver zelf aan het woord is. Ook als je de Franse taal
niet machtig bent, een bijzonder document.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten